شیخ را به رسم همه ی متولیان امر جمع حسبیه ، لازم به داشتن اجازتی از سوی مراجع بود ، شیخ که سال ها بود بر اوج فقاهت و کرامت بود اما به رسم زهاد بر ذمه ی مرجعیت نرفته و شاگردان و هم درسان و ارادتمندانشان بر این مقام تکیه داشته بودند. باری شیخ نامه ای به مرجع عالی قدر زمان[آیت الله حسینعلی منتظری] می نگارد و از ایشان تقاضای اجازتی برای دریافت وجوهات شرعیه می خواهد ، ایشان که مقلدین بسیار داشت و قائم مقام زعامت ملک بود ، با تاخیر چنین پاسخ می دهد که تاخیر این اجازه ، اسائه ی ادب تلقی نشودکه حضرتعالی از زمان مراجعت از نجف هماره متولی امور حسبیه از جانب همه ی مراجع زمان بوده اید . علت این تاخیر شرم حضور است از مقام شیخ که خود را در این مقام نمی دانم.
توضیح:خاطره ای از آقای حاج محمد سامت
